Με την εμφάνιση και την αστραπιαία παγκόσμια εξάπλωση του κορωνοϊου, η τηλεκπαίδευση μπήκε στη ζωή μας και παρουσιάστηκε ως η εκπαιδευτική διαδικασία που μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα που ανακύπτουν από το κλείσιμο των σχολείων.
Έτσι αναδύεται σταδιακά και μετ’ εμποδίων η ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών και η εποικοδομητική χρήση του διαδικτύου στην εκπαιδευτική διαδικασία, χωρίς βέβαια ο στόχος να είναι η αντικατάσταση της δια ζώσης εκπαίδευσης, αλλά ούτε και η κάλυψη της τρέχουσας ύλης. Εσπευσμένα οι φορείς εκπαίδευσης τείνουν να εφαρμόσουν την ανοικτή, εξ αποστάσεως εκπαίδευση, με αξιοποίηση πληροφοριακών συστημάτων, δικτύων και εφαρμογών, μεθόδων και εργαλείων που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται δειλά αλλά τώρα οι απρόβλεπτες κοινωνικές συγκυρίες τα καθιστούν αναγκαία. Τόσο η Πλατφόρμα Ασύγχρονης και όσο και της Σύγχρονης εκπαίδευσης εφαρμόζεται ήδη και αποτελεί ένα ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης ηλεκτρονικών μαθημάτων χωρίς περιορισμούς και δεσμεύσεις. Η πρόσβαση και η χρήση του δεν απαιτεί εξειδικευμένες τεχνικές γνώσεις παρά μόνο προσωπικό e-mail, ονοματεπώνυμο ή όνομα χρήστη ώστε στην ψηφιακή τάξη (e-class) ο εκπαιδευτικός να μπορεί να δώσει το λόγο στον εκπαιδευόμενο. Αποτελεί ένα χώρο συνεργασίας, διανομής υλικού, εκπαιδευτικών εφαρμογών, ασκήσεων και επισημάνσεων, σε μικρότερες βαθμίδες δίνει έμφαση στο παιχνίδι ως μέσο παρακίνησης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Είναι πρόσφορο εργαλείο για να διατηρήσουν οι εκπαιδευτικοί και οι μικροί εγκλωβισμένοι μαθητές την επαφή τους με τη μαθησιακή διαδικασία.
Στον αντίποδα, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η τηλεκπαίδευση έχει, ή μπορεί να έχει, καθολική ισχύ, καθώς ούτε οι εκπαιδευτικοί ούτε οι μαθητές έχουν ισότιμη πρόσβαση στα μέσα και στις υπηρεσίες. Δεν έχουν όλοι ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή φορητές συσκευές και πρόσβαση στο διαδίκτυο, αλλά και αυτοί που έχουν δεν σημαίνει ότι ο εξοπλισμός τους ή η ταχύτητα του διαδικτύου πληρούν τις ελάχιστες προϋποθέσεις προκειμένου να οργανώσουν ή να παρακολουθήσουν σύγχρονη ή ασύγχρονη τηλεκπαίδευση. Και βέβαια, δεν μπορεί κανείς να τους υποχρεώσει να προβούν στα αναγκαία έξοδα, προκειμένου να αγοράσουν, ή να αναβαθμίσουν, εξοπλισμό και πρόσβαση στο διαδίκτυο, προκειμένου να απολαμβάνουν ένα αγαθό που είναι δημόσιο και δωρεάν: την παιδεία. Υπάρχει βέβαια και ένα μεγάλο ποσοστό εκπαιδευτικών και μαθητών που έχουν εξοπλισμό και γρήγορη πρόσβαση στο διαδίκτυο και επομένως μπορούν να ανταποκριθούν με επάρκεια στην πρόκληση της τηλεκπαίδευσης. Όμως, δεν έχουν όλοι ισότιμη πρόσβαση στα μέσα και αυτό από μόνο του δημιουργεί ανισότητα πρόσβασης στο δημόσιο αγαθό της παιδείας.
Εν κατακλείδι, ακόμη και αν το βήμα της τηλεκπαίδευσης είναι δειλό και ατελέσφορο, δεν παύει να δηλώνει την επιθυμία και την προθυμία των εκπαιδευτικών και των μαθητών να δοκιμάσουν κάτι καινούριο, ακόμη και αν ξεκινούν από το μηδέν. Αυτό που εκκρεμεί είναι η περαιτέρω εξοικείωση με το σύνολο των δυνατοτήτων που δίνει το e - class, πέρα από αυτές της ανάρτησης εκπαιδευτικού υλικού: τα εργαλεία επικοινωνίας, τις δραστηριότητες/εργασίες, την αξιολόγηση και την οργάνωση της τάξης. Το ζητούμενο δεν είναι να δαιμονοποιήσουμε την τεχνολογία αλλά να την αξιοποιήσουμε ως επικουρικό εργαλείο με στόχο την εξέλιξη και την πρόοδο.
Τσόκας Νεκτάριος
